Sinds 2018 werkt NHL Stenden Hogeschool organisatiebreed aan de implementatie van Design Based Education (DBE). Samen met de praktijk werken aan real-life-vraagstukken staat hierbij centraal. De positieve effecten van de werkwijze beginnen zo langzaamaan rond te zingen zo merkt ook Corrie Sinia, Adviseur Onderwijs bij NHL Stenden en vanaf het eerste uur betrokken bij DBE: “Sinds de Coronamaatregelen grotendeels zijn opgeheven, krijgen we bijna maandelijks aanvragen van andere hogescholen in het land om een kijkje bij ons in de keuken te komen nemen. Zo hadden we in november nog een groep van zo’n 60 docenten over de vloer en verwachten we in januari weer een delegatie van een andere hogeschool.”
Design Thinking, een van de facetten van DBE, komt oorspronkelijk uit de creatieve industrie. Het is een methode om zogenaamde ‘wicked problems’, waarvoor je van tevoren nog geen oplossingsrichting weet, op te lossen door middel van een iteratief proces. Het is dus geen uitvinding van NHL Stenden en ook zeker niet uniek, maar de organisatiebrede aanpak van de hogeschool is dat wel. Corrie: “Design Thinking gaat over het inzetten van creativiteit en leren door te doen. En dat is precies hoe we nu met z’n allen DBE aan het implementeren zijn: door te dóen en te leren van de ervaringen. Alle opleidingen doen mee, want iedere discipline krijgt vroeg of laat te maken met vraagstukken die niet meer langs gebaande paden op te lossen zijn. Bij DBE benaderen we deze vraagstukken vanuit diverse perspectieven. Studenten van uiteenlopende opleidingen werken samen aan oplossingen, precies zoals dat bij een bedrijf gaat. DBE staat wat dat betreft veel dichter bij de praktijk dan klassiek onderwijs. In zogenaamde Ateliers in de hogeschool en daarbuiten werken we aan die real-life vraagstukken.”
Een atelier klinkt meer als een werkplaats voor kunstenaars, wat moeten we ons hierbij voorstellen? Corrie: “Het Centre of Expertise Water Technology op WaterCampus Leeuwarden is een heel mooi voorbeeld van zo’n atelier. Dit is een werkplaats/kantoor/lab waar niet alleen multidisciplinair gewerkt wordt aan het oplossen van watervraagstukken, maar ook multilevel. Om het concreter te maken: stel een bepaald medicijn vormt een probleem in het oppervlaktewater. Dan kun je aan de voorkant kijken hoe je met communicatie en voorlichting kunt voorkomen dat het in het water terechtkomt. Tegelijkertijd kun je aan de achterkant zuiveringsmethodes ontwikkelen en testen om de stof uit het water te verwijderen. Als de beste methode bekend is, zijn er mensen nodig om installaties te bouwen op praktijkschaal en voor het bedienen ervan. Opleidingen als Communicatie, Chemische Technologie en Technische Bedrijfskunde hebben dan al samengewerkt, net als mbo-, hbo- en wo-studenten. Dat is waar we naartoe willen voor alle gecompliceerde vraagstukken.”
Er is dan wel veel waardering van collega-hogescholen en visitatiecommissies, maar dat betekent niet dat de implementatie zonder slag of stoot verloopt. Corrie: “Implementatie van een onderwijsconcept is een expeditie, waarbij je niet wilt dat studenten proefkonijnen zijn. Dat betekent gelukkig niet dat we geen fouten mogen maken, want dat is onderdeel van het proces, maar dat we leren van die ervaringen. Soms wrijft het en er zijn altijd studenten en docenten die het moeilijk vinden, zoiets heeft tijd nodig. Het is best lastig om opleidingen onderling te laten samenwerken. Naast conflicterende lesroosters zijn er ook cultuurverschillen te overbruggen, maar we boeken vooruitgang. De gesprekken die we nu voeren met andere hogescholen zijn ook voor ons leerzaam. We zien elkaar wat dat betreft niet als concurrenten maar als collega’s in dienst van de student. Bovendien voelt het als een maatschappelijke plicht om kennis te delen, ten dienste van de samenleving.”
